CiPTaaN TeRiNDaH

  Every day kena bangun awal pagi bersiap ke tempat keje. On the way ke tempat keje perlu merempuh jammed pulak. Di tempat keje nak2 bagi yg baru start kerja di tempat baru, x selesa lagi dgn environment. Muka bos pun nampak selenge je bengisnya.

  Tensyen bertambah bila x familiar lagi dgn system yg digunakan di tempat baru. Lepas2 beranak ni urat memana yg patut dah pun putus maka agak2 pelupa lah pulak. Bertambah tensyen bila xde briefing and belum lagi hand over ye tp pass over kerja2. Kalau tahu apa yg perlu dibuat@disiapkan, how to accomplished the task boleh lah nak diusahakan. Digodek memana yg perlu. Tapi the big prob is, apa kerja yg perlu dibuat tu yg x tahu.

  Balik kerja, sekali lagi perlu mengadap jammed. Penat n letih. Sampai2 rumah belum mandi, belum makan, kena jemput anak dr rumah pengasuh. Kena pulak anak yg xmo menum susu botol, dapat je anak, kena terus bagi nenen utk berbuka puasa. Lepas nenen duk lepak kejap je diam. Nak2 pulak anak jenis xbole nak tinggal sorg lelama. Mesti nak layan borak. Tau2 jam dah pukul 10pm masa anak tido pulak. Penat punya pasal, dodoi punya dodoi dgn mak2 sekali terlelap....smpilah esok pagi.

  Tertido la ibu bersama baby new bornnya. Tanpa mandi, tanpa makan n tanpa rehat.

 Tetapi dlm jammed, ibu sempat lagi belek2 gambar baby yg terdpt didalam enset. Direnung satu persatu gambar. Sambil tersenyum2 sendiri bila teringat peristiwa yg berkaitan dgn gambar. Dlm penat2 ibu tetap x sabar nak jemput anak. Semakin lambat itba di rumah, perasaan rindu dan sayang semakin meluap-luap di dada.

  X pernah sekalipun ibu merungut tiada kesempatan masa utk diri sendiri. Semuanya adalah untuk anaknya. Makan? Anaknya perlu makan terlebih dahulu. Rehat? Perlu di layan kerenah anak terlebih dahulu. Tido? Perlu mendodoikan anak terlebih dahulu. Pendek kata, apa sahaja perkara yg mahu diuat, anak adalah yg pertama datang dahulu. 

 Penat di tempat keje, tensyen dgn apa shj, jumpa anak semua penat n lelah pun hilang. Walaupun di depan mata, ttp nak tgk lagi gmbr dlm enset la, FB la, apa la. Semakin direnung semakin sayang. Indah sungguh perasaan sayang, tidak dpt digambarkan dgn kata-kata.